Günümüzde Küresel ısınmanın sonuçlarının kavranması ve çevre bilincinin artmasıyla, atık suların zararsız bir şekilde taşınması ve ilgili tesislerde arıtılması önem kazanmıştır. Daha önceki dönemlerde; yerleşim birimlerinde kanalizasyon sistemine yönlendirilen kentsel-evsel ve endüstriyel atık sıvıların (yağmur-kar suları, sanayi tesislerinde üretilen atık sular, arazi-toprak ve zemin ıslahı yapılırken biriken drenaj suları vb.) taşınması, sırasıyla pişirilmiş kiremit borularla, sırlı seramik borularla, beton büzlerle, asbestli ve elyaflı borularla yapılmıştır. 20. yüzyılın ikinci yarısından sonra sanayileşmenin ve gelişen teknolojinin yardımıyla ve özellikle son çeyrekte petro-kimya alanında yapılan araştırma ve çalışmalar sonucunda plastik esaslı borular (PVC-PE-PP) kullanılmaya başlanmıştır. Başlangıçta gereken mukavemeti elde etmek için plastik hammaddenin fazla oranda kullanılması, ilk yatırım giderlerin yüksek olması nedeniyle beton büz ve asbestli borular tercih edilmiştir. Mukavemeti artırıp, maliyeti düşürmek amacıyla yapılan çalışmalar sonucunda gereken mukavemet değerlerinin daha az plastik hammadde kullanılarak elde edilmesiyle, maliyetler önemli oranda düşürülmüş ve yapısından dolayı özellikle PE borular, beton büz ve boruların yerini almıştır.